با اینکه فراه رود یکی از دریاهای به نام افغانستان است و 320 کیلومتر طول دارد، اما به علتی که بر آن هیچ بندی جهت مهار آب در مواقع آب خیزی اعمار نشده و فقط در ماه های دلو، حوت، حمل، ثور و جوزا آب دارد و بقیه سال خشک و بی آب است. به این خاطر اقلیم فراه خشک و گرم میباشد. در ماه های سرطان و اسد، درجه حرارت در فراه به مثبت 50 درجه نزدیک میشود و چون در فراه برق وجود ندارد، لذا مردم در این ماه ها روزگار دوزخ سانی را پیش می برند. ماه اسد را فراهیان ((اسد آتشباران)) مینامند. در سرطان و اسد بعد از ده صبح گشت و گذار در بیرون ازخانه بسیار دشوار می باشد. برخی ها برای خود ((خارخانه)) می سازند. عموما" مقداری خار شتری را در یک در بند شمالی خانه روی هم انباشت کرده و هر نیم یا یک ساعت چند سطل آب برآنها پاش میدهند که با وزیدن شمال، دهلیز یا دالان را سرد می سازد.

با تمام این گرمی طاقت فرسا در ماه های سرطان و اسد، دهقانان فراهی به درو، دسته و خرمن می پردازند. این طبقه که 80 درصد باشندگان فراهی را تشکیل می دهند فشار اصلی گرمی را تحمیل کرده و با ریزاندن عرق به تولید نعمات مادی می پردازند. به این خاطر دهقانان فراهی هنوز چند پله زندگی را نگذرانده که سوختگی و چین و چروک رخسارشان را تسخیر مینمایند. درصورتی روزی بند بخش آباد و بند جیجه بر فراهرود و هاروت بسته شود و آب در جوهای فراه در کُل سال جریان یابد، مطمئناً" که در اقلیم فراه تغیرات جدی رونما خواهد شد. چون جریان دایمی آب از یک طرف باعث سرسبزی بیشتر روستاها می گردد که میتواند هوا را سرد و مرطوب نگهدارد و از سوی دیگر تبخیر آب باعث سرد نگهداشتن هوای ولایت می گردد، چیزیکه تا حال در مورد آن اقدامی صورت نگرفته است.  باری که نه تنها دهقانان که کارگران ساختمانی (بیشترین بخش کارگران این ولایت ) نیز به سینه می کشد.

این گرمی باعث میگردد که زمینه رشد مکروب ها و ویروسها را در این ولایت بیشتر مساعد سازد و به این خاطر امراض واگیر، مرگ و میر کودکان، رشد پشه ملاریا، همه گیر بودن توبرکلوز و گسترش زردی سیاه نسبت به بسیاری نقاط افغانستان در فراه بیشتر می باشد. 

منبع: مجله فراه/ شمارۀ اول